17 april 1975 – 6 april 2025
Ilse – In Memoriam
Bodegraven, 7 april 2025 – Zo verdrietig. Zo oneerlijk. Onze lieve collega Ilse de Vogel-Klein is op veel te jonge leeftijd overleden na een ongelijke strijd tegen kanker.
Ilse kwam op 1 mei 1999 in dienst op de administratie van toen nog HSP – de voorloper van het huidige Buro N11. Inderdaad, bijna 26 jaar geleden. Vorig jaar vierden we haar 25-jarig jubileum, al was dat op haar eigen wens zeer sober. Want toen wist ze al bijna een jaar dat ze niet oud zou worden. De pijn in haar rug en nek bleek uitgezaaide en ongeneeslijke kanker, hoorde ze in de lente van 2023. Elke extra dag was bonustijd.
En in die bonustijd kwam ze nog regelmatig naar kantoor. Ilse kon zich tussen haar behandelingen door nog steeds druk maken om belangrijke én minder belangrijke zaken – zoals een verlies van haar club Feyenoord. Of een in haar ogen verkeerde wissel (al zou ze dat zélf onder de belangrijke zaken scharen). Wat was ze een fan. De grootste die ik ken. Zwaar meelevend, bijna elke thuiswedstrijd samen met haar zoon Luuk op de tribune van De Kuip. Het laatste kampioenschap in 2023 en de beker in 2024 heeft ze gelukkig nog mogen meepakken.
We kennen Ilse als een eerlijke, loyale en hardwerkende collega met het hart op de juiste plek. Onrecht bestreed ze vurig, en een blad voor de mond nam ze niet. Ilse sprak je zonder pardon aan als je je uren niet op tijd boekte. Of ze zat achter onbetaalde facturen aan. In beide gevallen wist je niet hoe snel je in actie moest komen. Want Ilse, daar wilde je geen bonje mee. Ze beschermde haar geliefde zaak als een havik.
Ilse was bloedfanatiek tijdens onze spelletjes- en quizavonden, vertelde vol enthousiasme over haar zoveelste korfbalkamp als begeleidster, of een nieuwe verre reis met haar gezin. Afgelopen december was de laatste, naar haar favoriete bestemming: Amerika. Daar tikte ze nog wat zaken af van haar immense bucketlist – en bezocht ze vooral veel NBA-wedstrijden in de mooiste zalen. Live sport kijken was haar favoriete ontsnapping aan de verschrikkelijke realiteit.
We koesteren als N11’ers warme herinneringen aan Ilse tijdens ons jaarlijkse bedrijfsuitje, dit keer op Texel in juni vorig jaar. Per se wilde ze daar bij zijn. Haar lichaam deed al een tijdje niet meer wat zij wilde, maar mentaal was ze nog altijd de Ilse die we kenden: scherp, eigenzinnig, grappig. Vanuit haar strandstoel keek ze met plezier toe naar raftende en Expeditie Robinson-spelende collega’s. Haar aanwezigheid en glimlach deden iedereen goed.
De laatste keer dat Ilse op kantoor was, was op donderdag 13 februari. Zichtbaar vermoeid sleepte ze zich toch naar kantoor, omdat zoon Luuk en zijn medestudenten een eerste afspraak hadden voor een stageopdracht. Dat wilde ze niet missen – haar geliefde zoon op haar geliefde werkplek. Het bleek de laatste keer dat we haar zagen.
Voor zo’n verlies is geen draaiboek. Wij moeten door. Haar zoon Luuk en grote liefde Raymond – waarmee ze als sinds haar jeugd samen was – moeten door. Iedereen moet door. Zonder Ilse, dat wel. Zo verdrietig. Zo oneerlijk.
Lieve Ilse, we gaan je vreselijk missen.
Namens Team Buro N11,
Tom Nederend